Annet is onze eerste interstedelijke transfer. Na jarenlang bij de Amsterdamse theatersportvereniging Placebo gespeeld te hebben, is ze terug in haar thuisstad om TAS te versterken.
Op de speelvloer is Annet onze stille kracht: ze zal niet snel een uitbundige hoofdrol pakken maar weet heel goed mee te bewegen met wat door anderen wordt ingezet. En meer dan dat: ze weet verhaallijnen op subtiele wijze een nieuwe, vaak komische draai te geven. In een scène had een ober om onduidelijke redenen een fetisj ontwikkeld voor een van de stoelen in zijn restaurant, compleet met omhelzingen en lieve woordjes. In de volgende scène schiet Annet op diezelfde stoel, gaat gezellig zitten keuvelen met een vriendin om vervolgens te melden: ‘Oh, ik moet ineens zo nodig naar het toilet; ik weet niet of ik het kan houden.’ Op papier lijkt dat plat maar doordat Annet zoiets geloofwaardig want met een stalen gezicht kan spelen, blijft de dramatische ironie van de spelsuggestie volledig overeind. Zoiets te kunnen spelen zonder te schmieren, is knap.
Ook wanneer iemand een groepsintermezzo start, is Annet een van de eersten die volgt. Het maakt haar daarbij niets uit of de ingezette bewegingen en geluiden in de eerste instantie nergens op lijken te slaan. Ze voelt simpelweg aan dat het nodig is om de groepsimpuls te volgen, vertrouwt erop dat er iets goeds uit voort zal komen en laat in het moment ontstaan wat logisch past in de voorstelling. Dat is het ware improviseren.