Ezra kan het publiek al in vervoering brengen door het alleen maar aan te kijken. Dat zit hem onder andere in haar mimiek die zowel subtiel en geraffineerd als groot en clownesk kan zijn. Maar vooral maakt ze briljant gebruik van de energie die ze als speler voelt. Door die ongehinderd door te laten stromen naar haar personages wint haar spel aan geloofwaardigheid. Als Ezra zich bijvoorbeeld verbaast over iets wat gebeurt op de speelvloer dan zal ze die verbazing niet onderdrukken maar doorsluizen naar haar personage en er een passende theatrale draai aan geven. Dat te zien gebeuren is boeiend om naar te kijken.
Dit fenomeen doet zich overigens ook in omgekeerde richting voor: doordat Ezra goed in contact staat met haar emoties, kan ze wat haar personages voelen ook weer laten terugstromen naar haar speler. Personage en speler vallen zogezegd samen. Als Ezra op het toneel lacht, lacht ze dus echt. Als ze in een scène verliefd is, is ze daadwerkelijk verliefd.
Hoewel ze individuele scènes en complete verhaallijnen prima zelfstandig kan dragen, eist Ezra niet zo snel een hoofdrol voor zichzelf op. Ze wacht af en zet haar voelsprieten uit. Op de speelvloer kijkt ze je geconcentreerd aan, luistert goed en maakt op basis van jouw spelaanbod een sterke emotionele keuze die je echt raakt. Daarmee tilt ze indirect ook je eigen acteerprestaties naar een hoger plan en dat maakt haar tot een heel fijne tegenspeler.